Rouwverwerking

Met iemand samenleven wil zeggen dat u een leven deelt met het leven van een ander. U ervaart de andere met al uw zintuigen: zien, horen, ruiken, proeven, voelen. Met zintuigen wordt ook een sterfgeval ervaren. U stelt lichamelijk en geestelijk vast dat er een einde gekomen is aan het leven van iemand waarvan u hield.

Het is normaal dat iedereen in de onmiddellijke omgeving van de overledene zijn best doet om alles goed te doen voor elkaar in deze overweldigende periode.
Het is ook heel normaal dat iedereen in die omgeving erg gespannen is en stress ervaart.
De emoties en de stress worden versterkt door het regelen van de uitvaart en de verschillende karakers van de nabestaanden kunnen soms aan de basis liggen van knetterende familieruzies. Wanneer men echter deze reacties herkent, kunnen de betrokkenen daarop begrijpend reageren en het “onverklaarbaar” gedrag van anderen makkelijker relativeren.

Rouwen is moeilijk en het vergt een grote inspanning. Na de eerste opstandige reacties, zoals ontkennen (het kan niet waar zijn), woede en onbegrip (waarom?) komen vervolgreacties zoals schuldig voelen en aanvaarding.

De eerste weken na het overlijden is er nog voldoende belangstelling van iedereen uit de naaste en verre omgeving. Er komen in die periode nog altijd reacties op het overlijdensbericht binnen van mensen die dit in eerste instantie gemist hebben. Bovendien zijn de nabestaanden nog bezig met de afwerking van de uitvaart. Het verzorgen van dankkaartjes, het annuleren van abonnementen, informeren van de mutualiteit, verzekeringen, banken, enz…

Na een paar weken wordt het echter stil. Alles begint weer zijn normale gang te gaan. De sociale leegte die de overledene nalaat, wordt duidelijk herkenbaar: hij deed altijd het licht in de gang aan; zij legde altijd mijn krant klaar… In deze periode is het belangrijk dat de sociale omgeving zorgt voor de opvang van de directe nabestaande(n).

Elke nieuwe dag zonder de dierbare heeft wel iets bijzonders. En die dag moet alleen doorgemaakt worden. Gevoelige data zoals verjaardagen en feestdagen zijn emotioneel beladen omdat deze dagen een speciale herinnering oproepen. Terugdenken aan zo’n dag, toen men nog samen was, maken het extra zwaar. Maar toch “slijt” het gevoel van alleen zijn. Verdwijnen echter doet zo’n gevoel meestal niet.

De omgeving reageert vaak koel. Een reactie als “het is toch al zo lang geleden” belet de meeste nabestaanden te spreken over het sterfgeval. Niemand wil immers graag als een zeurkous door het leven gaan. Op zo’n moment wordt de nabestaande gevoelsmatig alleen gelaten met zijn verdriet en kunnen er zelfs problemen optreden met de rouwverwerking.